In januari registreerde Helen Visser (21) zich in het Donorregister. Ze legt uit waarom zij voor een ja koos: “Ik zie het als een les voor mezelf.”
De snijzaalexpeditie
Na de zomer gaat Helen naar het tweede jaar van de opleiding psychologie aan de Universiteit van Utrecht. Het afgelopen jaar deed zij met haar studie een snijzaalexpeditie in het ziekenhuis. “Daar werd er verteld dat er veel vraag is naar lichamen die zich voor de wetenschap openstellen. Maar ook naar lichamen die ze kunnen gebruiken voor orgaandonatie. Sindsdien ging ik er steeds meer over nadenken”, vertelt Helen.
In het begin vond Helen het idee van orgaandonatie een beetje eng. Pas wat later heeft ze zich daar overheen gezet. “Ik vind het vooral een les voor mezelf. Door voor ja te kiezen, durf ik mijn lichaam als het ware los te laten nadat ik ben overleden. Het lichaam zal niet hetzelfde blijven na de dood en verandert toch wel. Ik vind het dan heel gaaf dat mijn lichaam voor iemand anders kan werken”, aldus Helen.
Veel gesprekken over orgaandonatie
Helen vertelt dat ze zelf ontzettend bang is voor de dood. Maar daardoor denkt ze er ook veel over na. Helen: “Ik heb het er vaak met mijn moeder over. Zij is ook orgaandonor. Ze gelooft sterk in reïncarnatie. Maar ze vindt dat het lichaam na de dood ‘alleen nog maar een lichaam is’ en verder niets. Daar ben ik het wel met haar mee eens. Als je toch dood bent, is het geweldig om iemand alsnog te kunnen helpen. Ik vind het dan een heel mooi gegeven.”
Ook een les voor nabestaanden
Toch ziet ze orgaandonatie als een ethisch dilemma: “Bij de reactie van vrienden merk ik vaak dat ze angst hebben voor orgaandonatie. Ze zijn bang voor verandering van het lichaam wanneer er wat gedoneerd wordt. Hierdoor zijn ze er toch vaak een beetje op tegen.” Zelf vindt Helen het niet alleen een les voor haarzelf, maar ook voor nabestaanden. “Toen de ouders van mijn moeder overleden, merkte ik dat ze dit niet goed kon loslaten. Ik vind het een pijnlijke illusie als je iets niet wil loslaten, dat je ook niet kan blijven vasthouden. Door orgaandonatie staat het moment vast waarop je weet dat je het lichaam echt moet loslaten.” Ze ziet het vooral als een angst van mensen om niet voor ja te kiezen. “Begrijp me niet verkeerd. Ik vind dat het ieder hun eigen keuze is. Maar ik denk wel dat veel mensen angst hebben voor dat stukje loslaten. En daar zouden we ons overheen moeten zetten.”
Dat zestig procent van de Nederlanders niet is geregistreerd, vindt ze niet eens zo raar. Ze vergelijkt het met mensen die niet stemmen tijdens de verkiezingen. Helen merkt dat veel mensen er te weinig over weten of er gewoonweg niet over nadenken. Door het huidige donorsysteem te veranderen in een ja-tenzij-systeem, denkt ze dat meer mensen over orgaandonatie gaan nadenken. Helen: “Zo’n ja-tenzij-systeem is in ieder geval een stuk effectiever dan het systeem wat we nu hebben. Toch zal ook dit niet het beste zijn. Ik hoop dat er in de toekomst zich iets ontwikkeld waardoor we dit niet nodig hebben en alle mensen op de wachtlijst geholpen kunnen worden. Maar tot die tijd vind ik dat zo veel mogelijk mensen voor ja moeten kiezen.”
het Donorgesprek 