Over

Op mijn 15e leerde ik een meisje kennen die een nieuwe lever nodig had. Wanneer dat precies zou zijn, was niet zeker. Maar met deze lever kon zij het geen tien jaar meer volhouden. Haar naam is Wieteke en in de herfst van 2015 werd zij doodziek. Haar lever gaf het op, waardoor ze nog anderhalf jaar te leven had. Zo’n vier weken geleden werd haar leven gered door de dood van iemand die ervoor gekozen had om orgaandonor te zijn. Wieteke onderging een donortransplantatie en kreeg een nieuwe lever.

Door Wieteke kwam ik steeds meer te weten over orgaandonatie en hoe het is om op een nieuwe lever te wachten. Zestig procent van de Nederlandse bevolking van twaalf jaar of ouder staat niet geregistreerd in het Donorregister. Zij hebben niet aangegeven of ze wel of niet orgaandonor willen zijn, of dat zij hun keuze overlaten aan nabestaanden. Onder deze groep bevinden zich twijfelaars die de standpunten van voor- en tegenstanders horen, maar de duiding in het debat missen. Voor deze mensen maak ik mijn blog. Ik wil de voor en tegens van orgaandonatie onderzoeken en de feiten hiervan opsporen. Tevens wil ik te weten komen hoe het komt dat er maar een kleine groep Nederlanders (23 procent) orgaandonor is. Met het Donorgesprek wil ik de twijfelaars helpen om een afgewogen keuze te maken over orgaandonatie.

Mijn naam is Merel Driessen en twintig jaar geleden ben ik op deze wereld gezet. Sinds twee jaar studeer ik aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Ik zie mij zelf als een nieuwsgierig persoon, die met een kritische blik naar zowel de burger als de overheid kijkt. Door die nieuwsgierige eigenschap is het een ambitie van me geworden om kwesties tot op de bodem uit te zoeken. Later hoop ik dan ook een ervaren onderzoeksjournalist te zijn. Ikzelf registreerde mij op mijn 14^e als orgaandonor. Dat wil niet zeggen dat ik met mijn blog een standpunt inneem in het debat. Ik ben nieuwsgierig naar de tegenargumenten van orgaandonatie en hoop er zelf beter achter te komen waarvoor ik gekozen heb.